ປະຫວັດ ແລະ ສົງຄາມ

ສປປ ລາວ ຖ້າຄິດໄລ່ຕໍ່ຫົວຄົນ, ແມ່ນເປັນປະເທດທີ່ຖືກຖິ້ມລະເບີດໃສ່ຫຼາຍທີ່ສຸດໃນໂລກ. ຕະຫຼອດສົງຄາມອິນດູຈີນຄັ້ງທີສອງ (ປີ 1964-1973) ມີຫຼາຍກວ່າ 580,000 ຖ້ຽວບີນຖິ້ມລະເບີດ (ຫລື ຖ້ຽວບິນຖິ້ມລະເບີດທຸກໆ 8 ນາທີ, 24 ຊົ່ວໂມງຕໍ່ມື້, ເປັນເວລາ 9 ປີ) ແລະ ມີການສູ້ລົບທາງໜ້າດີນຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ເຮັດໃຫ້ລະເບີດຫຼາຍກ່ວາ 2 ລ້ານໂຕນຖືກຖິ້ມລົງໃສ່ ສປປ ລາວ. ລະເບີດລູກຫວ່ານໄດ້ຖືກນຳໃຊ້ຫຼາຍກວ່າ 270 ລ້ານ ໜ່ວຍ, ໃນນັ້ນມີປະມານ 80 ລ້ານ ໜ່ວຍທີ່ບໍ່ທັນແຕກ ແລະ ຕົກຄ້າງ, ຝັງຢູ່ໃນພູມສັນຖານຂອງ ສປປ ລາວ ຫຼັງສົງຄາມສິ້ນສຸດລົງ. ທຸກມື້ນີ້ລະເບີດທີ່ຍັງບໍ່ທັນແຕກ (ລບຕ) ຍັງສືບຕໍ່ມີຜົນກະທົບບໍລິເວນກວ້າງທົ່ວປະເທດ; ຢູ່ໃນປ່າ, ທົ່ງໄຮ່ທົ່ງນາ, ໜູ່ບ້ານ, ພື້ນທີ່ຂອງໂຮງຮຽນ, ຖະໜົນຫົນທາງ ແລະ ເຂດທີ່ຢູ່ອາໃສ່ຂອງປະຊາຊົນ, ປະມານ 25% ຂອງບ້ານທັງໝົດໃນລາວແມ່ນມີຜົນກະທົບຈາກລະເບີດບໍ່ທັນແຕກ.

ປະຈຸບັນ

ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມກ້າວໜ້າຫຼາຍດ້ານ ຄວາມສາມາດຂອງຄົນ ແລະ ຄວາມສາມາດສະຖາບັນພາຍໃນຂະແໜງການ ແກ້ໄຂບັນຫາລະເບີດບໍ່ທັນແຕກ ແລະ ການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກປະຊາຄົມສາກົນ, ສປປ ລາວ ຍັງມີບັນຫາລະເບີດບໍ່ທັນແຕກທີ່ເປັນສິ່ງທີ່ສຳຄັນຫຼາຍ.

ການເກັບກູ້ເນື້ອທີ່ດິນທີ່ມີຜົນກະທົບຈາກລະເບີດບໍ່ທັນແຕກ ແລະ ການປົດປ່ອຍທີ່ດິນໂດຍຜ່ານການສຳຫຼວດທາງດ້ານວິຊາການ ຍັງສືບຕໍ່ເພີ່ມຂື້ນໃນແຕ່ລະປີ. ຂໍ້ມູນການໂຄສະນາສຶກສາຄວາມສ່ຽງໄພຈາກ ລບຕ ໄປຮອດໄກກວ່າເກົ່າ ແລະ ກວ້າງຂວາງກວ່າແຕ່ກ່ອນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ປະຊາຊົນຍັງສືບຕໍ່ໄດ້ຮັບບາດເຈັບ ແລະ ເສຍຊີວິດຈາກລະເບີດບໍ່ທັນແຕກ ແລະ ລະເບີດບໍ່ທັນແຕກຍັງເຊື່ອງໃວ້ຢູ່ທົ່ວປະເທດລາວ.

ບັນຫາໃຫຍ່ທີ່ສຸດແມ່ນໄພຂົ່ມຂູ່ທີ່ເກີດຈາກລະເບີດລູກຫວ່ານທີ່ຕົກຄ້າງ. ໃນປະຈຸບັນລະເບີດລູກຫວ່ານແມ່ນ 50% ຂອງປະເພດລະເບີດບໍ່ທັນແຕກທີ່ຖືກຄົ້ນພົບ ແລະ ເກັບກູ້ໃນປະເທດລາວ ແລະ ໃນທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາອຸປະຕິເຫດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບ ລະເບີດລູກບໍ່ທັນແຕກ ປະມານ 30% ແມ່ນລະເບີດລູກຫວ່ານ. ຜົນກະທົບທີ່ຮັບຮູ້ທີ່ເປັນຜົນມາຈາກຄວາມອັນຕະລາຍຂອງລະເບີດບໍ່ທັນແຕກແມ່ນມີຫຼາຍຮູບແບບ. ທີ່ໜ້າເສົ້າທີ່ສຸດຄື ຈຳນວນອຸປະຕິເຫດຈາກ ລະເບີດບໍ່ທັນແຕກ ເກີດຂື້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ຈຳນວນຜູ້ເສີຍຊີວິດ ຫຼື ບາດເຈັບສາຫັດ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ການຍັງມີລະເບີດບໍ່ທັນແຕກຕົກຄ້າງ ມັນຂັດຂວາງການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມໃນລາວ. ການພັດທະນາທ້ອງຖິ່ນ, ຜະລິດຕະພັນກະສິກຳ, ການກໍ່ສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງ, ການລົງທຶນທາງເສດຖະກິດລ້ວນແຕ່ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບທາງລົບ. ໃນທີ່ສຸດ, ມັນແມ່ນປະຊາຊົນລາວທີ່ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ເພາະລະເບີດບໍ່ທັນແຕກມີສ່ວນເຮັດໃຫ້ເກີດວົງຈອນແຫ່ງຄວາມທຸກຍາກໃນຫຼາຍຊຸມຊົນ.